Nohut Haşlama Suyuna Tuz Konur Mu? Bir Mutfak Hikâyesi
Bazen, basit bir yemek, hayatımızın en önemli anı olabiliyor. Bu hikaye, bana bir akşam yemeği hazırlarken düşündürttü. O kadar basit bir soru sormuştum ki: Nohut haşlama suyuna tuz konur mu? Ama bir bakıma, bu soru hem bir yemek tarifinden daha fazlasıydı. Birbirinden farklı iki dünyayı, iki farklı bakış açısını bir araya getirecek bir soruydu.
Mutfağımda o akşam, yalnızdım. Yavaşça nohutları haşlamak üzere tencereye koyarken, kapı çaldı. O an, zihnimde eski bir anı canlandı: Annem, mutfakta, benim de yardım ettiğim günler… Annem ve babamın farklı yemek tarifleri üzerine yaptıkları tartışmalar, her zaman içimi ısıtırdı. Babam, yemeği mükemmel yapma peşindeydi; her adımın, her malzemenin bir anlamı olmalıydı. Annem ise, bu yemeklerin sadece doğru şekilde yapılmasından değil, aynı zamanda mutfakta geçirilen o keyifli anlardan da önemli olduğunu söylüyordu.
Tuz konusu da böyle bir şeydi. Babam her zaman “Nohutun suyuna tuz konmaz, suyu kaynar, nohut tam haşlanmaz,” derdi. Annem ise, “Ama tuz, tat verir, hayat verir,” diyerek mutfağın ruhunu şekillendirirdi.
O gün, tencerenin başına geçtiğimde, annemin ve babamın bakış açıları arasında sıkışıp kalmıştım. Tuza ne kadar ihtiyacım vardı? Sadece nohutun tadını mı düşünmeliydim, yoksa bu tencerede kaynayan suyun içinde gizli olan bir geçmişin, bir geleneksel mirasın anlamını mı?
Erkeklerin Stratejik, Kadınların Empatik Bakış Açıları
Babam, her zaman daha çözüm odaklıydı. Onun için yemek, belirli bir prosedüre, bir plana uymalıydı. Her şeyin ölçüsü olmalıydı. Nohut haşlamak gibi bir iş, ona göre tamamen mantıklı ve stratejik bir görevdi. Tuzun, nohutun doğal lezzetini bastırabileceğini düşünürdü. Her adımın hesabı yapılmalı, her malzeme özenle seçilmeliydi. Çünkü yemek yapmak, en ince hesaplamaların ve doğru tercihlerinin bir birleşimiydi.
Oysa annem için yemek, sadece bir işlem sırasından ibaret değildi. O, mutfakta duygusal bir bağ kurardı. Her bir yemek, onu geçmişe, köklerine götüren bir hikâyeydi. Tuz, onun için yalnızca bir lezzet değil, aynı zamanda mutfakla kurduğu bağın, sevdiklerinin hatıralarının bir parçasıydı. Annem, yemeği her zaman duygusal bir bağla yapardı. Yemeğin tadı, ne kadar “doğru” yapıldığına bağlı değildi; yemek, içindeki ruhu taşıyor olmalıydı. O yüzden tuz, sadece bir malzeme değil, ona göre mutfak geleneğinin bir parçasıydı.
Ben, her iki dünyayı bir arada yaşarken, bu sorunun yanıtını bulmakta zorlanıyordum. Nohutun suyuna tuz koymalı mıydım? Ya da bu geleneksel tarifin dışında, kendi yolumu mu seçmeliydim?
Bir Soru, Bir Cevap ve Bir Anı
Sonunda, tuzu ekledim. Hem de bolca. Annemin bana her zaman söylediği gibi, “Bazen yemeği, sadece doğru tarifle değil, içine koyduğun duyguyla yaparsın.” İşte o an, mutfakta yalnız olduğumu hissetmiyordum. Babamın mühendislik zekâsı, annemin sıcak empatisi, her ikisi de bu basit tencerede buluşmuş gibiydi. Tuzu koyarken bir anlamı vardı, sadece lezzet değil, geçmişin ve geleceğin tadıydı.
Nohutlar yumuşamıştı. Suyunda tuz vardı ama o tuzun taşıdığı anlamı, hiç düşündüğüm kadar derin hissetmemiştim. Mutfakta geçirdiğim yıllar boyunca, en çok düşündüğüm şey, yemeklerin sadece yenilecek bir şey olmaktan çok daha fazlası olduğu olmuştu. Mutfakta o anı paylaştığınız kişiler, yemeği ne şekilde yaptığınızdan çok, onu nasıl paylaştığınızla ilgileniyorlardı.
Hikâye, aslında basit bir soruya dayanıyor ama bizler, yemek yaparken o soruyu sadece lezzetle değil, hatıralarla da dolduruyoruz. Tuzun eklenmesi, basit bir lezzet değişikliği değil; sevgi, emek ve geçmişin bir araya geldiği bir andı.
Yorumlarınızı Bekliyorum
Siz mutfakta neler yaşadınız? Tuzlu mu seversiniz, yoksa daha sade mi? Belki bir gelenek, belki bir hatıra… Bu yazıyı okuduktan sonra, mutfağınızdaki o küçük ama derin soruları düşünmek isterseniz, yorumlarınızı bekliyorum. Hangi yemeklerinizi, kimlerle paylaştığınızı ve içinde hangi anlamları taşıdığını…